Hieroglify były pismem starożytnych Egipcjan, znakami niezrozumiałymi poza ich krajem, ale i dla większości jego ludności. Sztuka pisania stanowiła tajemnicze, ekskluzywne narzędzie, jej znajomością mogli się szczycić tylko nieliczni spośród mieszkańców Egiptu. Z upływem czasu, w związku z przemianami kulturowymi, nastaniem ery chrześcijańskiej, księgi zapisane hieroglifami stawały się jeszcze mniej zrozumiałe, a wiele z nich uległo zniszczeniu. Zdarzało się, że wiadomości o mądrości egipskich kapłanów, o tajemnicach wyrażonych świętymi, niezrozumiałymi znakami przetrwały tylko w dziełach pisarzy greckich. Dzięki nim, a także za pośrednictwem Arabów i Żydów elementy kultury starożytnych Egipcjan stały się znane przedstawicielom kolejnych epok. Byłaby to jednak bardzo uboga i fragmentaryczna wiedza gdyby nie zdołano odczytać egipskich hieroglifów.

Hieroglify pozostały tajemnicą dla ludzkości do czasu wyprawy armii napoleońskiej, wraz z grupą uczonych, do Egiptu (1798-1799). Wydarzenie to stało się impulsem dla nauki, uczeni zajmowali się między innymi kopiowaniem wyrytych w kamieniu inskrypcji i tekstów zapisanych na papirusie. Naukowym sukcesem tej wojskowej ekspedycji stało się odkrycie czarnej bazaltowej płyty pokrytej pismem, tzw. "kamienia z Rosetty". Ta niewielka kamienna płyta przyczyniła się do rozwoju egiptologii i wielkiego odkrycia jakiego dokonał w 1822 r. Jean Francois Champollion (1790-1832). Człowiek ten sprawił, że zachowane księgi - świadkowie starożytnej kultury egipskiej - przemówiły.

Nie wszystkie jednak zagadki związane z pismem egipskim zdołano rozwiązać. Np. nie jest do końca jasne jak doszło do powstania tego pisma, badacze formułują na ten temat wiele teorii. Według niektórych hieroglify stanowią lokalny wytwór mieszkańców Egiptu. Inni zaś przypuszczają, że stanowiły one importowany element kultury i starają się określić najbardziej prawdopodobne źródło pochodzenia tego pisma. Niektórzy stwierdzając nieistnienie dowodów świadczących o stosowaniu pisma przez Egipcjan przed epoką kontaktów z Mezopotamią, uznają za prawdopodobne, że sztukę pisania przejęli oni od Sumerów.

Według samych starożytnych Egipcjan stosowany przez nich system pisma pochodził od bogów. Uważali oni, że pismo wynalazł bóg Thot. Był on naczelnym bóstwem Hermopolis, bogiem wiedzy, mądrości. Był także bogiem Księżyca co wyraźnie podkreślano w ikonografii - umieszczano mu na głowie wizerunek Księżyca w dwóch jego fazach: jako rogalik i jako dysk w pełni. Thot (Rys. nr 1) uznawany był za wynalazcę pisma, a także za opiekuna pisarzy, ukazywany był jako ibis lub pawian, niekiedy też jako mężczyzna z głową ibisa. (Rys. nr 2)

Egipcjanie wierzyli więc w boskie pochodzenie pisma, nazywali je "pismem mowy boskiej". Natomiast termin hieroglify stosowany w odniesieniu do znaków pisma egipskiego wprowadzony został dopiero przez chrześcijańskiego pisarza Klemensa z Aleksandrii, autora traktatu zatytułowanego Stromateis, ok. 200 r. n.e. W języku greckim znaczy on tyle co "rzeźbione święte znaki" (hierós-święty, glýpho-wyrzynam, wycinam).

Rozwój pisma starożytnych Egipcjan odzwierciedla dzieje cywilizacji egipskiej, a jego losy możemy prześledzić w oparciu o zachowane teksty, zabytki kultury starożytnego Egiptu. Poczynając od najdawniejszych zachowanych hieroglificznych napisów pochodzących z czasów I dynastii, datowanych na ok. 3100-3000 p.n.e. Najstarsze zachowane inskrypcje to głównie zapisy imion władców i wielmożów oraz nazw geograficznych. Poprzez rytualne formuły "Tekstów piramid" (Rys. nr 3), czyli tekstów pisanych na ścianach grobowych w piramidach królów żyjących pod koniec V i w okresie VI dynastii. Poprzez "Teksty sarkofagów" (Rys. nr 4) - zawierające wiele modlitw i zaklęć pokrywające powierzchnię trumien, powstające w okresie Średniego Państwa; a także formuły "Księgi umarłych" (Rys. nr 5), a ściślej "Księgi wyjścia w dzień", pisane na papirusie w okresie Nowego Państwa i składane w grobach w celu zabezpieczenia zmarłemu przejścia do świata pozagrobowego. Aż do zabytków pisma koptyjskiego stosowanego w chrześcijańskim Egipcie już w pierwszych wiekach naszej ery. A także innego rodzaju zabytki, np. dokumenty gospodarcze, utwory literatury świeckiej, listy, prace matematyczne i inne.