Sławni Polacy. Kronika Polski

0 Comments

Jest czas wszystkiego, wszystko czas obraca,

Czas ci każdą rzecz na przemiany wraca.
Jest czas, kiedy się nędzny człowiek rodzi,
Jest i czas, kiedy z kolebki w grób wchodzi...

Stanisław Herakliusz Lubomirski (ur. 1642, zm. 1702) – polski magnat (książę, herbu Szreniawa bez Krzyża), podstoli koronny (1669), marszałek wielki koronny w latach 1676-1702, marszałek nadworny koronny 1673-1676, starosta spiski (do 1700); poeta tzw. baroku dworskiego (z powodu swojej erudycji literackiej zwany Polskim Salomonem), mecenas sztuki. W 1673 za obronę Spisza dostał propozycję objęcia korony węgierskiej, jednak jej nie przyjął.

Stefan Żółkiewski (1911 - 1991), historyk i teoretyk literatury, krytyk. Przed wojną studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, następnie pracował jako nauczyciel gimnazjalny. W okresie okupacji niemieckiej uczestnik zależnej od Moskwy konspiracji, od 1942 członek Komitetu Centralnego PPR, redaktor pism podziemnych: „Przełom” i „Poradnik Oświatowy”. W latach 1945 - 1948 współzałożyciel, redaktor programowy i publicysta tygodnika „Kuźnica”. Współzałożyciel w latach 1948 - 1953 i dyrektor Instytutu Badań Literackich PAN. Od 1950 do 1968 profesor Uniwersytetu Warszawskiego.

Od 1952 członek w pierwszych latach sekretarz naukowy Polskiej Akademii Nauk. 1942 - 1948 członek Komitetu Centralnego PPR, 1948 - 1968 Komitetu Centralnego PZPR. 1944 - 1947 poseł do Krajowej Rady Narodowej, od 1947 - poseł na Sejm. Żółkiewski odegrał istotną rolę w podporządkowywaniu kultury polskiej dyrektywom propagandy moskiewskiej, w narzucaniu polskiej literaturze doktryny socrealizmu, a polskiej humanistyce marksizmu. Był czołowym współpracownikiem i inspiratorem Bieruta, Bermana, Borejszy. Odwilż nie złamała Żółkiewskiemu kariery. Decyzją Biura Politycznego KC PZPR został pierwszym redaktorem naczelnym nowego tygodnika „Polityka” (1957 - 58), a w latach 1956 - 59 piastował urząd ministra szkolnictwa wyższego. Po 1968 r. , kiedy poparł protest młodzieży studenckiej, przestał być także posłem na Sejm PRL, jednak pozostawał profesorem Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk.

Leon Jan Wyczółkowski (ur. 11 kwietnia 1852 w Hucie Miastkowskiej koło Siedlec, zm. 27 grudnia 1936 w Warszawie, lecz został pochowany we Wtelnie pod Bydgoszczą) - polski malarz, grafik i rysownik, jeden z czołowych przedstawicieli okresu Młodej Polski w nurcie malarstwa realistycznego.

Początkowo zamierzał poświęcić się malarstwu historycznemu, zachowując dokumentalny realizm szczegółu. Po pobycie w Paryżu zmienił swoje zainteresowania i wykorzystywał pewne rozwiązania impresjonizmu, malując pejzaże i sceny rodzajowe z silnymi efektami świetlnymi ("Rybacy brodzący"). Na krótko uległ wpływowi symbolizmu ("Druid skamieniały"). Około 1900 r. przyciemnił paletę. Późniejszą twórczość Wyczółkowskiego cechuje bogactwo środków formalnych. Dzięki znajomości z Feliksem Mangghą Jasieńskim uwidacznia się u niego silne zainteresowanie orientem. Znakomicie oddawał urodę kwiatów i martwych natur. Portretował niemal cały świat artystyczny Krakowa.

Otwarte po wojnie w dnia 11 kwietnia 1946 (w rocznicę urodzin artysty) Muzeum Okręgowe w Bydgoszczy przyjęło imię tego wybitnego malarza. Wdowa po nim przekazała Muzeum obrazy, rysunki oraz wiele pamiątek osobistych, m.in. wyposażenie pracowni. W specjalnym dziale muzeum poświęconym wyłącznie Leonowi Wyczółkowskiemu zgromadzono ok. 700 jego prac.

Patron bydgoskiej Państwowej Ogólnokształcącej Szkoły Sztuk Pięknych i Liceum Plastycznego mieszczących się przy ulicy Konarskiego. W 2009 r. na Wyspie Młyńskiej w Bydgoszczy urządzono tzw. Dom Leona Wyczółkowskiego - muzeum z dziełami artysty i wnętrzami zaaranżowanymi na dworek w Gościeradzu, w którym mieszkał w okresie międzywojennym.

About Post Author

Cleo-inspire

Morbi leo risus, porta ac consectetur ac, vestibulum at eros. Fusce dapibus, tellus ac cursus commodo, tortor mauris condimentum nibh, ut fermentum massa justo sit amet risus.