31 sierpnia 1939 r. Na terytorium państwa polskiego ogłoszono mobilizację. W związku z tym weszła w życie instrukcja organizacji łączności na czas wojny. Zgodnie

z wcześniejszymi postanowieniami, personel pocztowy miał opuszczać placówki razem z cywilnymi władzami administracyjnymi. Wraz z ogłoszeniem mobilizacji uruchomiono wszystkie jednostki poczt polowych i służby teletechnicznej. Wojskowe linie podłączono do centrali PPTiT lub do linii stałych, dobrze zabezpieczonych przed podsłuchem nieprzyjaciela.

Zarządzeniem Prezydenta RP, z dniem 1 września 1939 r. Na obszarze całego państwa wprowadzono stan wojenny i wyjątkowy. Wiązało się to z zawieszeniem niektórych swobód obywatelskich. Na mocy prezydenckiego rozporządzenia upoważniono władze administracyjne do przeglądania, zajmowania i konfiskowania korespondencji, przesyłek i telegramów, a także kontrolowania rozmów telefonicznych i radiowych.

Na początku września 1944 r. Poczta Powstańcza znacznie ogranicza swą działalność
i zasięg; zdobyte zostaje przez nieprzyjaciela Stare Miasto i Powiśle, zbombardowany gmach Poczty Głównej na Wareckiej. Placówka ta wraz z Główną Kwaterą Szarych Szeregów – „pasieką” – zostaje przeniesiona do oddziału pocztowego przy ul. Wilczej 41. Tu 5 września 1944 r. zostają wprowadzone do obiegu, wydrukowane w skrajnie trudnych warunkach znaczki Poczty Polowej AK, konkursowego projektu Stanisława „Miedzy” Tomaszewskiego. Tu też odbył się ostatni harcerski powstańczy apel. Na dziedzińcu poharatanego szrapnelami domu stanęli członkowie zdziesiątkowanych na Woli, Starówce, Czerniakowie i Mokotowie batalionów harcerskich „Zośki”, „Parasola”
i „Wigier” – było ich zaledwie, dziewcząt i chłopców, kilkudziesięcioro. Na pozostałych skrzydłach czworoboku stanęli harcerze ze służb pomocniczych, a wśród nich najmłodsi Zawiszacy Poczty Polowej. Odczytano rozkazy organizacyjne, przyznano odznaczenia, awanse i pochwały.

W wyniku działań wojennych na ziemiach polskich, w latach 1939–1945, globalne straty w majątku resortu łączności oszacowano na ponad miliard złotych przedwojennych. Sieć placówek została zniszczona w ponad 70%, budynki pocztowe
i telekomunikacyjne, linie i urządzenia zostały zniszczone i zdewastowane w 79%, środki przewozowe poczty w 90%. Przedstawione powyżej dane dotyczące strat, jakie poniosła poczta i telekomunikacja w czasie II Wojny Światowej, najlepiej obrazują trudności, przed jakimi stanęło środowisko pocztowe przystępując do odbudowy
i uruchamiania sieci placówek na terenie kraju po zakończeniu działań wojennych.