Jan Amor Tarnowski urodził w 1488 roku na zamku na Górze Św. Marcina pod Tarnowem. Jego ojciec Jan Amor z Tarnowa był kasztelanem krakowskim, a matką Barbara Zawiszanka z Rożnowa, wnuczka sławnego rycerza Zawiszy Czarnego. Z powodu słabego stanu zdrowia i wątłej budowy, ojciec przeznaczył Jana do stanu duchownego i około roku 1500 wysłał na dwór królewski, gdzie pobierał nauki pod opieką kardynała Fryderyka Jagiellończyka, a następnie księdza i późniejszego prymasa Macieja Drzewieckiego, głównego sekretarza kancelarii królewskiej. Po śmierci ojca (1500 r.), matka za namową ks. Drzewieckiego zgodziła się przeznaczyć Jana Amora do służby publicznej. 24 stycznia 1507 roku odbyły się na Wawelu uroczystości koronacyjne Zygmunta I Starego, w których uczestniczył dziewiętnastoletni wówczas Jan Tarnowski.

Na początku XVI wieku Rzeczypospolita prowadziła nieustanne wojny z Tatarami, którzy najeżdżali jej południowo-wschodnie rubieże, a także z Mołdawianami i Wołochami. Na terytoriach ich państw toczyła się rywalizacja polsko-turecka o wpływy w tym rejonie Wschodu.

Karierę wojskową Jan Tarnowski zaczynał pod rozkazami hetmana Mikołaja Firleja w bitwie pod Orszą (1508 r.), podczas której mimo młodego wieku i braku doświadczenia, dowodził jako rotmistrz oddziałem zaciężnej jazdy. W 1512 roku Jan Tarnowski uczestniczył w bitwach z Tatarami krymskimi pod Łopusznem i Wiśniowcem, dowodzonych przez hetmana wielkiego Mikołaja Kamienieckiego oraz brał udział w wyprawie orszańskiej hetmana Konstantego Ostrogskiego przeciw wojskom moskiewskim (1514 r.). Dowodził w niej jednym z hufców złożonych z młodzieży najsłynniejszych polskich rodów. 8 września 1514 roku pod Orszą stoczona została zwycięska bitwa kawaleryjska w szyku tak zwanym,„starym polskim urządzeniem” pomiędzy wojskami Wielkiego Księstwa Moskiewskiego a armią polsko-litewską. Pierwsze doświadczenia wojenne wyniesione z bitew z Tatarami i wojskami moskiewskimi oraz stosowane metody walki z różnym przeciwnikiem posłużyły Janowi Tarnowskiemu do rozważań teoretycznych na temat wojskowości. W 1518 roku przyszły hetman wyruszył w podróż do Ziemi Świętej odwiedzając po drodze Rzym, gdzie został przyjęty przez papieża Leona X. W czasie pielgrzymki do Ziemi Świętej Jan Tarnowski odwiedził Betlejem i Jerozolimę. Został tam pasowany na rycerza Grobu Chrystusowego.

Hetman koronny i kasztelan krakowski Jan Amor Tarnowski dożył sędziwego wieku 73 lat i zmarł 16 maja 1561 roku w swoim ulubionym dworze w Wiewiórce pod Tarnowem. Pochowany został w sierpniu, w kolegiacie tarnowskiej. Jego pomnik nagrobny, którego twórcą jest znakomity artysta renesansu weneckiego Jan Maria il Mosca Padovano, należy do najpiękniejszych i najwyższych w Europie, ma bowiem 13,8 m wysokości i 6,6 m szerokości. Kiedy w roku 1817 cesarz Austrii Franciszek I wraz ze swoją małżonką Karoliną Augustą wizytował Tarnów i tarnowską kolegiatę, zatrzymał się przed pomnikami Tarnowskich i stwierdził, iż godne byłoby mieścić się w samym Wiedniu. Jan Tarnowski był wybitną postacią epoki renesansu w Polsce i znanym Polakiem w ówczesnej Europie. Jako żołnierz i hetman posiadał niekwestionowany autorytet w sprawach wojny i obronności państwa. Swoje doświadczenia opisał i przekazał w formie traktatu w dziele pt. „Consilium Rationis Bellicae”. Zawarł w nim uniwersalne zasady polskiej taktyki walki, które stały się podstawą nowoczesnej myśli i sztuki wojskowej. Metody użycia jazdy na polu bitwy, w późniejszych czasach rozwijali i doskonalili praktycznie tacy znakomici wodzowie jak: Jan Zamoyski, Jan Karol Chodkiewicz, Stanisław Żółkiewski, Stanisław Koniecpolski, Jan Sobieski. Aż do wieku XVIII, traktat ten stanowił fundamentalną pozycję w kształceniu przyszłych dowódców i był głównym źródłem zasad polskiej sztuki wojennej.