Wraz z zakończeniem II wojny światowej jasna stała się potrzeba wprowadzenia do uzbrojenia wyspecjalizowanej przeciwlotniczej broni maszynowej mogącej zastąpić lub uzupełnić w linii wkm DSzK. Okazało się, że odpowiednia amunicja jest w zasięgu ręki. W 1939 roku opracowano 14,5 mm nabój przeznaczony do doświadczalnego przeciwpancernego karabinu przeciwpancernego Rukawszinkowa. Nabój ten został również zastosowany w rusznicach PTRD i PTRS. 

Szybki rozwój broni pancernej spowodował to, że rusznice szybko się zestarzały ale dość dobra amunicja została. Ją to właśnie wykorzystał w 1944 roku Siemion W. Władymirow projektując wkm KPW. Powyższy wkm został umieszczony na różnego rodzaju podstawach i służył do wielu celów. Powstały wersje: PKP służącą do strzelań naziemnych, pokładowa KPWT, przeciwlotnicza ZPU i ZGU o obniżonej masie. Nazwa ZPU pochodzi od wyrazów: zenitnaja puljemiotnaja ustanowka, natomiast ZGU pochodzi natomiast od wyrazów: zenitnaja gornaja ustanowka. W zależności od wersji broń składa się z pojedynczego, podwójnego lub poczwórnego wkm KPW oraz podstawy.

Prace nad ZPU-2 rozpoczęto w 1945 roku. Jeden projekt łoża opracowywany był przez S.W Władymirow i G.P. Markowa a drugi przez F.B Tokariewa. Podczas prób w 1945 roku okazało się, że lepsze było łoże Władymirowa i Markowa. W 1948 roku dopracowany karabin przeszedł testy na poligonie i w 1949 roku został przyjęty na uzbrojenie. Produkcje rozpoczęto w 1950 roku w Zakładzie Nr 525. Mimo że celownik „АПО-14,5” z ZPU-4 nie zapewniał dostatecznej efektywności podjęto decyzję o zastosowaniu jego również w dwulufowej wersji ZPU-2. Podczas strzelania do celów powietrznych używany jest rakursowy celownik kolimatorowy a do celów naziemnych celownik optyczny. Powstała w ten sposób broń wyposażona w podwójnie sprzężony karabin maszynowy umieszczony na jednoosiowym podwoziu, odłączanym po przejściu w położeniu bojowym.

Źródło informacji pochodzi z rzeszow.mm.pl.