Latarnia morska Hel znajduje się prawie na samym końcu Półwyspu Helskiego. Po wojnie, przez wiele lat zamknięta dla publiczności jako "obiekt strategiczny" jest od 1 sierpnia 1994 roku dostępna w sezonie do zwiedzania. Można przypuszczać, że już w XIII wieku na Helu powstał port i latarnia morska. Potwierdzone źródłami istnienie latarni datuje się na 1638 rok. Po pożarze, który w 1667 roku zniszczył latarnię została ona odbudowana w formie studziennego żurawia. Na końcu ramienia zawieszony był kocioł na smołę lub kosz na węgiel. Helską blizę oglądał w 1678 roku król Jan III Sobieski. W sierpniu 1827 roku zapalono światło na murowanej wieży latarni o wysokości 41,7 m. Od 1938 roku na Helu pali się światło elektryczne. Oddziały polskie broniące Helu w 1939 roku wysadziły ją w powietrze. Obecną latarnię w postaci ośmiokątnej wieży z czerwonej, licowanej cegły o wysokości 41,5 m zbudowano w 1942 roku. Przy dobrej pogodzie widać z latarni porty i wzgórza Trójmiasta.

Wysokość wieży - 41,5 m (czerwona ośmioboczna wieża z galerią), wysokość światła ponad wodą - 40.8 m, zasięg światła - 17 Mm, charakterystyka światła - (izofazowe) światło 5 s, przerwa 5 s, okres 10 s, zródłem światła jest układ optyczny składający się z dwupozycyjnego zmieniacza z żarówkami o mocy 1000W i cylindrycznej soczewki Fresnela.