Nazwa tego tętniącego życiem miasta w dosłownym tłumaczeniu oznacza "pachnący port".

Hong Kong (początkowa jego nazwa była Hongkong pisana łacznie) rozwinął się znacznie w XX wieku i stał się swoistym pomostem gospodarczym i kulturalnym między światem zachodnim a komunistycznymi Chinami. Jeszcze do 1997 roku dzierżawiło miasto Wielka Brytania, dopiero w roku 1984 podpisano umowę chińsko-brytyjską, w której ustalono, że Hongkong powrócił do Chin po upływie okresu dzierżawy. Chiny zobowiązały się pozostawić władzom Hongkongu do 2047 roku dużą autonomię we wszystkich sprawach, z wyjątkiem polityki zagranicznej i sił zbrojnych. 

Hong Kong był często opisywany jako miasto gdzie Wschód spotyka się z Zachodem. Choć był on rządzony przez prawie 150 lat przez Wielką Brytanię 96% mieszkańców to Chińczycy.

Hong Kong słynie z imponujących drapaczy chmur i tworzonej przez nie panoramy, której nie da się porównać z żadnym innym miastem na świecie.  Od lat pełni rolę jednego ze światowych centrów handlowo-finansowych.

Z powodu małej ilości miejsca przeznaczonej pod zabudowę (Hongkong ma jedną z najwyższych średnich gęstości zaludnienia na świecie (6200 osób na km kwadratowy)) nie pozostało w Hong Kongu zbyt wiele kolonialnych zabytków. Miasto jednakże odznacza się dużą liczbą nowoczesnej zabudowy. Kwitnie tu handel i usługi finansowe, a astronomiczne ceny ziemi powodują, że Hongkong wznosi się coraz wyżej.

Jednym z najwyższych i najbardziej rozpoznawalnych budynków w Hongkongu jest siedziba Bank of China Tower, autorstwa I. M. Pei. Budynek ten wywołał liczne kontrowersje. W roku jego ukończenia (1990) okazało się, że nie jest zgodny z powszechnie stosowanymi w budownictwie chińskim, zasadami feng shui, gdyż miał ostre kąty. Nieprawidłowe było również umieszczenie dwóch anten na dachu.