Tatrzański Park Narodowy został powołany w 1954 roku, w celu ochrony zasobów przyrodniczych Tatr Polskich. Powierzchnia Parku wynosi 21164 ha i pod tym względem zaliczany jest do największych parków narodowych w Polsce.

Około 70% powierzchni parku zajmują lasy i zarośla kosodrzewiny, a pozostałe 30% to murawy wysokogórskie, skały i wody. Ochroną ścisłą objęte jest prawie 11,5 tys. ha powierzchni, w tym całe piętro hal i turni, piętro kosodrzewiny oraz częściowo również lasy regla górnego i dolnego. Ochrona ścisła polega na ochronie procesów zachodzących w środowisku naturalnym. Oznacza to ograniczenie do minimum ingerencji człowieka w przyrodę. Ochrona częściowa obejmuje około 45% powierzchni parku, głównie lasy regla dolnego, silnie przekształcone w przeszłości przez działalność człowieka. 

Ta forma ochrony polega na prowadzeniu aktywnych zabiegów przyśpieszających procesy regeneracji przekształconych zbiorowisk roślinnych oraz zachowania różnorodności roślinnej.

Tatrzański Park Narodowy jest udostępniany dla turystyki, taternictwa powierzchniowego i jaskiniowego oraz narciarstwa. Znajduje się tutaj sieć dobrze oznakowanych szlaków turystycznych o łącznej długości blisko 250 km. Szlaki te mają różne stopnie trudności - od typowych ścieżek spacerowych do tras dla wytrwałych turystów.

Długa i skomplikowana historia geologiczna doprowadziła do wytworzenia ogromnej różnorodności skał w Tatrach oraz skomplikowanej tektoniki tego obszaru. Najwyższą część gór budują granitoidy (granodioryty, granity) Tatr Wysokich oraz granitoidy i skały metamorficzne Tatr Zachodnich. Skały osadowe (wapienie, dolomity, łupki i piaskowce) zostały zdeformowane i przemieszczone w formie płaszczowin w orogenezie alpejskiej. Skały te budują północny skłon Tatr. Są to serie wierchowe Tatr Zachodnich oraz Tatry Reglowe.