W Łodzi przy ulicy Ogrodowej stoi ukryty w głębi ogrodu niewielki, drewniany kościółek jakby przeniesiony ze wsi, jakby niepasujący do architektury wielkiego miasta. Jego historia, jak żadnej innej budowli zrosła się jednak z dziejami powstawania miasta przemysłowego.

Świątynia została ufundowana przez biskupa kujawskiego Antoniego Ostrowskiego w 1765 r. Pierwotnie stała przy placu Kościelnym na Starym Mieście (obecnie znajduje się tam kościół Wniebowzięcia NMP). Na obecne miejsce została przeniesiona w maju 1888 r. i poświęcona 21 maja 1888 r. przez arcybiskupa Wincentego Teofila Chościak Popiela. W latach 1911-14 i 1935 świątynia została rozbudowana.

Drewniany kościół, wzniesiony z bali modrzewiowych, na zewnątrz jest oszalowany deskami, wewnątrz otynkowany. Pierwotnie dach kryty był gontem, dzisiaj jego miejsce zajęła dachówka. Budowlę wieńczy niska wieżyczka.

Od strony zewnętrznej zachowuje styl polskich kościołów drewnianych. Wnętrze utrzymane jest w stylu klasycyzmu o zabarwieniu barokowym. Zdobią je polichromie.

Główny ołtarz, również barokowy, poświęcony jest św. Józefowi. Dwa rzędy kolumn dzielą kościół na trzy nawy.

W pobliżu świątyni stoi drewniana dzwonnica, tej samej daty co kościół.