Nie żyje zbyt długo, a mimo to cieszy nas swoim czerwonym nosem i węglowymi guzikami. Gdy tylko spadnie śnieg jest pierwszą myślą jaka przychodzi nam do głowy. Ulepiłam kiedyś bałwana, byłam jeszcze pełną pomysłów i marzeń dziewczynką. A on - on był po prostu idealny - był moim dziełem - był przyjacielem ówczesnej zimy. Dałam mu imię, nazywał się Buli (chyba z jakieś bajki). Przychodziłam do niego codziennie i zdawałam relacje z dnia, nie ważne ,ze prowadziłam monolog, bo mój Bałwanek miał duszę.


Kiedy przyszły pierwsze roztopy, przytuliłam się do niego łatając kolejne dziury powstałe na skutek topnienia. Wieczorem nie chciałam od niego odejść, płacząc Ojcu ,że nie mogę go takiego zostawić , bo jutro mogę go juz nie zobaczyć. Ojciec był cierpliwy, jak zawsze próbował mi wytłumaczyć, tak jakby rzeczywiście wierzył mi, że ten bałwanek jest prawdziwy. Pożegnaliśmy go razem , ja ze łzami w oczach, że tracę przyjaciela, a Ojciec pewnie z lekkim uśmiechem pod nosem, którego nie dał po sobie zauważyć. Dziecięcy Świat jest piękny ... ahhh :)