Monumentalna budowla wzniesiona w latach 1824-33 i 1859 według projektu Jakuba Graffa przez budowniczego warzelnianego Knake. Konstrukcja drewniana. Łączna długość trzech segmentów tężni wynosi 1741 m., wysokość 15,8 m. Jeden z nielicznych w Europie, unikatowy zabytek techniki z XIX wieku. Na tężniach dokonuje się proces stężania solanki służącej do produkcji soli. Cechą charakterystyczną tego procesu jest wytwarzanie naturalnego aerozolu o właściwościach leczniczych. Strefa okołotężniowa wyróżnia się specyficznym mikroklimatem.

Budynek jednokondygnacyjny oddany do użytku w r. 1830. Źródło "Grzybek", tężnie i warzelnia soli stanowią ciąg technologiczny przy produkcji soli. Proces produkcji soli niezmienny od ponad 160 lat polega na podgrzewaniu stężonej solanki. Produktami ubocznymi są szIam i ług służące do celów leczniczych.

Drewniana, o cechach klasycystycznych. Wzniesiona w 1836 r. czyli w okresie narodzin zdrojowiska. Usytuowana między tężniami nr II i III.

Linearny układ przestrzenny miasta, według projektu Adama Paprockiego, przewidywał wyodrębnienie części uzdrowiskowej. Równolegle do osi ulicy Nieszawskiej znajduje się Zakład Przyrodoleczniczy nr I wzniesiony w latach 1845-49 według projektu Henryka Marconiego i Fryderyka Rejewskiego. Budynek w kształcie zamkniętego czworoboku z prostokątnym dziedzińcem posiada cechy klasycystyczne. Zakład Przyrodoleczniczy nr II - pawilon "A", klasycystyczno-eklektyczny z 1898 roku i pawilon "B" z 1900 roku, przebudowany w roku 1913 w stylu secesyjnym.

Z 1890 r., zaprojektował Adolf Schimmelpfennig. Teatr nawiązujący stylem do architektury uzdrowiskowej końca XIX w. należy do nielicznych tego typu budowli w Europie.

Spośród 142 hektarów terenów zielonych cztery parki (Zdrojowy, Tężniowy, Zdrowia i Sosnowy) zajmują 69 ha: Największy z nich, centralnie usytuowany Park Zdrojowy, wyróżnia się bogactwem krzewów, drzew i roślin niskopiennych. Wśród licznych skwerów i klombów na terenie miasta uwagę zwracają znane kompozycje kwiatowe tworzące dywan, zegar i kalendarz.

W pobliżu tężni nr III, przy wstecznym wale przeciwpowodziowym, znajduje się utworzony w 1954 r. rezerwat roślin słonolubnych "Ciechocinek". Fragment łąki o powierzchni 1,88 ha należy do najbogatszych w kraju siedlisk roślin słonolubnych.

Doktora Romana Ignatowskiego - przed wejściem do Zakładu Przyrodoleczniczego nr I , Stanisława Staszica - w Parku Tężniowym Romualda Traugutta - na skwerze przy ul. Traugutta Zwycięstwa i wolności - na placu Gdańskim.

Przy ul. Słowackiego 16 zwiedzać można osobliwy zbiór wycofanych z użytku maszyn i sprzętu drogowego. Najstarszy eksponat, walec parowy angielskiej firmy "Marshall", pochodzi z 1928 r. Czynny codziennie, Wstęp wolny.