Obdarta ze skarbnicy uczuc i marzeń.
Załosnie na wskroś nedzna i nikczemna.
Codzien zmuszona do ciernistych wrazen,
Po kamiennej przestrzeni ma droga daremna.

Skąpana w cierniach i ulewie złudzeń beznamietnych,
Ubrana w nedzne szaty człowieczeństwa.
Szukajaca ludzi poszukujących prawdy i chetnych,
By nie zatracic sie w zmorach przeklenstwa.

Ostentacyjnie ukrywam uczucia dzis w sobie.
Przekraczam progi traumatycznych zdarzen.
Nie powiem jak i gdzie, bo oddalone są w Tobie,
Nie powiem jak dzis pragne i chce marzyc...

Umieram w czesteczce atomowej piekna,
Doszukując sie kłamliwosci i heterycznych aspektów.
W starych listach pisanych niegdys do ksiecia,
Z mozliwoscia postrzegania czterowymiarowych wektów.

Odejdz wiec zmoro śmiertelnie bezlitosna!
Odejdz wyjąca hieno polująca na ofiarę!
Odejdz szkarado z mego serca, załosna!
Zostaw mnie i pozwól odkupic swą karę....