Modernizm (niderl. Nieuwe Bouwen) jako prąd w architekturze rozwinął się w Holandii stosunkowo wcześnie. Kraj ten miał długie tradycje racjonalistyczne w architekturze, zwłaszcza w mieszkalnictwie, gdzie dominowały proste budynki ceglane o gładkich elewacjach i stosunkowo dużych przeszkleniach. Pod koniec XIX w. budynki wznoszone przez Hendrika Petrusa Berlagego są już w pełni funkcjonalistycznie rozplanowane i posiadają awangardową konstrukcję, choć ich elewacje noszą jeszcze cechy historyczne. Jednocześnie szeroko propaguje on swoje idee czystości formalnej budynku, oparte na przesłankach moralnych.

Dzięki temu, że Holandia pozostała w I wojnie światowej neutralna, była krajem, w którym rozwój modernizmu następował ciągle. W drugim dziesięcioleciu XX w. wykształciły się z inspiracji ideami Berlagego dwie szkoły nowoczesnej architektury holenderskiej - amsterdamska, mająca rysy ekspresjonistyczne, tworząca budynki o formach miękkich i plastycznych oraz rotterdamska, projektująca kubiczne budynki. W 1917 roku, rozpoczyna działalność wywodząca się z tej drugiej, artystyczno-architektoniczna grupa De Stijl, skupiona wokół Theo van Doesburga. Jej architektura jest silnie zgeometryzowana, nosi cechy abstrakcyjnej kompozycji, lecz w przeciwieństwie do późniejszego stylu międzynarodowego posługuje się sztuczną ekspresją, co bywa określane jako ukryty ornament[potrzebne źródło]. Poszczególne funkcje nie są rozmieszczane w kubusie, lecz przenikają się, a zewnętrze budynku jest ich projekcją.

Od końca lat 20. XX w. powstają w Holandii budynki ściśle funkcjonalistyczne. Radykalny nurt modernizmu reprezentują m.in. van der Vlugt i Mart Stam.

Po zniszczeniach II wojnie światowej całe miasta odbudowywane są na modernistycznym planie, przede wszystkim Rotterdam. W grupie Team X, znaczącej dla rozwoju światowej idei architektonicznej lat 50. działa Jacob Bakema. Jednym z pionierów strukturalizmu w architekturze jest Aldo van Eyck.

Źródło tekstu - wikipedia